30-05-2013

In de steigers: extreem unieke Kouwepotentocht



Met het afleveren van een Yamaha Super Ténéré Worldcrosser in de haven van Velsen is de voorbereiding voor de extreem bijzondere Kouwepotentocht van 2014 van start gegaan.

De foto verraadt al een beetje welke kant het op gaat. De Yamaha lijkt in een ijsblokje te zijn verpakt en het vrachtschip is van de hoogste ijsbrekerklasse. De rederij heet Eimskip en is gespecialiseerd in koeltransport in het noordelijk deel van de Atlantische Oceaan.
Volgende week komen Jan en ik aan op een onmogelijke plek. Eimskip zorgt ervoor dat de Yamaha daar voor ons klaarstaat. En dan gaan we een rit uitzetten waar nog nooit een motortocht is gereden. Dus elke meter die je daar aflegt, is uniek. En bovendien van uitzonderlijke schoonheid.
Het gebied heeft een heel beperkt wegennet. Het is eigenlijk al verbazingwekkend dat er überhaupt wegen zijn. Toch gaan we veel zien. Ook omdat we daar een paar andere vervoermiddelen tot onze beschikking hebben. Woef!
Volgende week meer over dit avontuur. Maar je mag alvast raden. Schiermonnikoog? Je zit in de goede richting.

18-05-2013

Het verboden uitzicht op Muckle Flugga

Op de boot naar de Faeoer Eilanden of IJsland kom je na een dag varen vanuit Hirtshals een stukje land tegen waarvoor de passagiers het dek oprennen om foto's te maken. Het is de kop van de Shetlands, met het spectaculaire vuurtoreneilandje Muckle Flugga. Noordelijker dan Stockholm, Oslo en Bergen. 

Nu ik op de Shetlands ben aangekomen, wilde ik dat ruige punt vanaf het land zien. Maar dat was nog niet zo eenvoudig. De enige weg die er naartoe loopt, gaat langs een militair radarstation. Hier is alles verboten. De weg van een kilometer of zes, begint met een waarschuwing voor gladheid en ijs. Warm was het gisteren niet - graadje of 7 - maar ijs? Belachelijk. Dus reed ik door. Een kilometer verder staat de volgende waarschuwing: alleen toegankelijk voor geautoriseerde weggebruikers. Geen idee wat dat zijn, dus ik ging verder. Daarna een bord dat je op grond van een of andere Secret's Act gearresteerd kunt worden. Voor het rijden naar een vrijwel verlaten radarstation? Toemaar. Ik dus verder.

De laatste poging om je het uitzicht op Muckle Flugga te ontnemen bestaat uit een slagboom bij een onverharde weg met een verbod voor publieke voertuigen. Wat dat zijn weet ik ook niet. Maar als je al drie verboden hebt overtreden, kan deze er ook nog wel bij.

Een prachtig weggetje, waar het vreselijk kan stormen, loopt uiteindelijk naar een volgend bunkerachtig gebouwtje, dat te kapot is om een functie te hebben. Hiervandaan zag ik eindelijk Muckle Flugga liggen. In de verte. Mijn dag was goed.


12-05-2013

The bright side of Scotland

Altijd pech gehad met Schotland. Regen, mist, kou. Mensen haveloos, onverstaanbaar, afstandelijk of ladderzat. Landschappelijk een b-versie van Noorwegen.

Als ik naar Scandinavië ga, voel ik vrijheid. In Schotland is het eerder eenzaamheid. 

Dat gevoel heeft geduurd tot gisteren. Toen kwam ik aan op de Hebriden. Zon, witte stranden, tropisch blauwe oceaan. Zelfs een verdwaalde palmboom. En tegelijkertijd een landschap dat doet denken aan de Faeroer en Noord Noorwegen. Leuke weggetjes, vriendelijke mensen. Liefde op het eerste gezicht. Eindelijk ben ik verlost van de zwaarmoedigheid die ik altijd heb gevoeld bij Schotland.

Dat was gisteren. Vandaag zit ik te wachten tot het een beetje droog wordt. En het zicht verder dan 200 meter reikt. Maar van een nieuwe liefde kun je wel wat verdragen.

Update: Na een paar uur kon ik mijn zonnebril weer tevoorschijn halen. 

07-04-2012

Beren op de weg


Als je op de internets opzoekt wat dat ene sproetje of kuchje kunnen betekenen, kom je meestal op kanker uit. Met reisvoorbereiding is het niet anders, daarom hou ik er niet van. Wat eerst leuk lijkt, blijkt na een half uurtje googlen een regelrechte hel te zijn. Ook de rit door de Canadese wildernis die ik wil doen, moet verschrikkelijk zijn - zeggen een paar ervaringsdeskundigen.

Extreem slechte weg! Erge ongelukken. Zwaar offroadprofiel nodig. Minstens twee reservebanden meeslepen. En een Iridium telefoon. Geen mensen te zien, maar wel beren op de weg. Zwarte beren, grizlyberen, nog grotere grizlyberen en misschien een ijsbeer. Dus een heftig geweer meenemen. En aan een jachtvergunning zien te komen.

Hebbie nog zin?

Moeilijk in te schatten of deze avonturiers de waarheid spreken of de held willen uithangen. Daarom maar Leo de bushman gemaild. Die woont daar. Antwoord: 'Neem anti beren spray mee, dat is genoeg. En kom langs voor een avondje bier, wijn en eten.' Ik begon weer zin te krijgen.


03-04-2012

Eindelijk: een clubhuis


In een keurig kantoor heeft Promotor nooit echt thuisgehoord. Meestal werd de redactie daarom weggestopt in een bezemhok aan het eind van een gang, en hadden andere redacties er wat voor over om geen buren te zijn. Want herrie, rook en brandgevaar. En onduidelijke types die in- en uitliepen.

Zonder tussenkomst van de Rijdende Rechter werd de redactie zelfs jaren naar de Goelag Archipel van de ANWB verbannen: een hok boven het distributiecentrum in Voorschoten. Dat was een gelukkige tijd, zonder buren, zonder rook- en bierverbod, en zonder Hoe-ga-ik-met-collega's-om-cursussen.

Door sloop was het na een paar jaar afgelopen met de vrijheid. Maar nu is die weer terug. Promotor heeft weer een eigen honk. Drie maanden lang zit de redactie in een tent bij het ANWB Test- & Trainingcentrum bij Lelystad.

De plek is beter dan ooit, want naast de bureaus staan straks een stuk of twintig splinternieuwe motoren. Harleys, BMW's, Honda's, Suzuki's en Triumphs. En daar mag iedereen voor een bescheiden bedrag (nog geen 50 euro) een dag op proefrijden. Gewoon voor de gezelligheid langskomen mag ook. We gaan bbq's doen, films draaien, weet ik veel wat. Kortom, het kantoor zoals het zou moeten zijn: een clubhuis voor motorrijders. Je bent welkom.

04-02-2012

Boek: de Booswichtenclub

De weg naar vrijheid en avontuur krijgt steeds meer obstakels. De motorrijders van de Booswichtenclub pikken dat niet langer. Onverschrokken trekken ze erop uit. Maar na tien kilometer rijdt de eerste alweer naar huis, omdat hij is vergeten de strijkbout uit te zetten.

De Booswichtenclub is een bundeling van tragische, kwade en hilarische columns die Jan Dirk Onrust vanaf 2003 schreef voor het motorblad Promotor. Al dan niet in clubverband krijgt Onrust het aan de stok met vele hindernissen en gevaren die motorrijders onderweg tegenkomen. Zoals mensen met een Volvo, onverstaanbare plattelanders, boosaardige koeien, onuitstaanbare kinderen, groene onheilsprofeten, nordic walkers en slechtziende bejaarden.  

De moderne motorrijder is een beschaafd en georganiseerd mens. Hij draagt een schoongewassen veiligheidshesje, heeft altijd een Bonuskaart op zak en de grootste vraag die hem bezighoudt is: waar blijft toch de caravan voor motorrijders? Zelden nog zit hij automobilisten met een ploertendoder achterna. Wij vinden dit een zorgwekkende ontwikkeling. (uit: Angstaanjagend) 

De anti-verkeershuftercampagne was amper gestart of ik werd op een buitenweg aan de kant gezet. ‘U reed veel te hard,’ zei de agent. ‘U hoeft geen antwoord te geven, maar heeft u daar een verklaring voor?’ ‘Ja,’ zei ik, ‘ik zag u niet.’ (uit: Op de bon)

Het boek bestel je hier. 

13-11-2011

The Long Way Up



...de mooiste reizen gaan niet over de weg...
... ze gaan door je geest...

Vanaf 15 juli 2012 gaan we deze droomreis maken.
Inschrijven kan hier
.

11-08-2011

Trots, vereerd en gehypnotiseerd

Ze was lang niet de enige vrouw in de goudzoekergemeenschap. En ook niet de enige knappe. Maar ze was onvergelijkbaar.

Ze was elegant, charmant, welbespraakt, zelfbewust, moedig, kunstzinnig, bereisd, drong overal door tot de hoogste kringen en wist precies hoe ze mannen moest bespelen. Voor de goudzoekers was ze Rita Hayworth, Lana Turner of Lauren Bacall (foto). Wat moest zij nou in de modder van Lapland? Oh ja, stukjes schrijven. Voor de Florida State Journal - niemand die naging of die krant werkelijk bestond.

De goudzoekers waren trots en vereerd. En gehypnotiseerd door de klotsende inhoud van haar blouse.

Het gerucht over haar aanwezigheid verspreidde zich snel over de goudvelden. Ze werd een bezienswaardigheid. Ze was een flirt voor de brutalen en een droom voor verlegenen.