Vrijdag motormuziek: The Who 1958

Unieke opname van The Who uit 1958, toen Pete Townshend nog accordeon speelde, Keith Moon een baardje had, Roger Dartley levensverzekeringen verkocht en je de hele band voor 15 pond per avond inhuurde.

Testing 1 2 3

Welkom op de testversie van het vernieuwde HorizonTaal Motorblog. Hopelijk hebben we hier minder last van storingen. En hebben we veel meer mogelijkheden.

Of het allemaal een beetje werkt, moeten we nog ontdekken. Dus we zitten nog even in de testfase. Klik daarom vrolijk wat rond en geef je kritiek of je ideeën.

Nieuw is onder meer dat je nu kunt lid worden van de Booswichtenclub. Profieltje in Google (of zo) aanmaken en je staat erbij. Ik geloof dat je dan automatisch voor nieuwe berichten wordt gewaarschuwd en nog wat van die dingen. Maar kijk maar.

Verder moet het onderhoud makkelijker zijn. Kan zelfs berichtjes per mobieltje plaatsen en misschien de spamturken op afstand houden. Kortom, het gaat een leutige boel worden. En dat allemaal weer dankzij Google.

Verboden voor motorrijders

Jazeker wel, motorrijders zijn ook natuurmensen. Alleen is in Nederland natuurliefde uiteraard weer een religie geworden van mensen die alles voor zichzelf willen opeisen. En bij die mensen horen wij niet. Wij dragen het verkeerde uniform, dus mogen we er niet in.

En daarom is het mooi dat we voor het Promotor Kampeerweekend een plek hebben gevonden in het hart van eco-wonderland, waar eigenlijk alleen de groengelaarsde wortelknager wordt gesignaleerd. Een totaal geisoleerde uithoek en toch middenin het land. Je zou er de donkerste en stilste nachten van heel West-Nederland hebben. Behalve dan in het weekend van 25 en 26 april. Want dan zijn wij er. Gaan we daar lekker niet-vegetarisch barbecuen, bieren en motorfilms kijken. En een fijn stukje lopen, want de motor moeten we een paar kilometer verderop laten staan.

Oewaar? Dat staat binnenkort op de website van promotor. Maar je mag alvast raden.

Hoe hard of die ken

Toevallig kwam ik deze week terecht op een BMW K 1300 R. Een nogal snelle motor. In een paar seconden reed ie al 150. De topsnelheid ligt ergens rond 280 of misschien 560, dat zou ik moeten nakijken.

Om mij heen zag ik vrij veel enthousiasme voor het apparaat. Of niet te zeggen kruiperigheid. Bouwvakkers die bij het tankstation vragen hoeveel pk hij hep (173) en hoe hard of die ken. Een man in een Opel Corsa 1.0 (58 pk) die bij het stoplicht op zijn ruitje tikt om me zijn opgestoken duim te laten zien. Als je op dat soort momenten niet denkt 'wat een malloot', maar het zelfs leuk vindt om op deze manier indruk te maken, heb aan deze BMW een goede motor. En als het stoplicht op groen sprint, win je het van iedereen.

Toch gaan er hele dagen voorbij dat ik niet denk aan dit soort sportmotoren. Ze geven me eerder een gevoel van beklemming in plaats van vrijheid. Doorlopend moet je opletten dat je niet veel te hard gaat en ze wekken bij mij nog minder reislust op dan een grasmaaier. Maar misschien moet je een Opel Corsa hebben om het te begrijpen.

Aardige voorbijgangers

Net als dat je denkt dat de wereld bestaat uit onbetrouwbare honden, zieke egoisten en dode geesten, komt er vaak een druiloor langs die dit overzichtelijke wereldbeeld door de war probeert te schoppen. Zo stonden we laatst bij Kiel (D) op een parkeerplaats urenlang te wachten op een sleepdienst, toen er een vertegenwoordiger langskwam die ons twee grote dozen sushi gaf. Zomaar, graties, om niets, normaal 14 euro per stuk. Net op het moment dat Duitsland in rep en roer is omdat een oudere kassajuffrouw werd ontslagen vanwege het verduisteren van twee druiven.

Gisteren weer zoiets. Staan we ergens in de rimboe foto's te maken, kom ik erachter dat mijn batterijen bijna leeg zijn. Aan een fietser vraag ik of hij een tankstation of een supermarkt in de buurt weet. Direct biedt hij aan de batterijen voor me te halen. Hij was gepensioneerd, had alle tijd en zo konden wij doorgaan met werken. Na een half uur fietsen keerde hij terug met batterijtjes van de Gamma. Bonnetje erbij. Van een dikke beloning wilde hij niets weten.

Wij dus pislink. 'Geld is zeker niet genoeg, he? Je wilt zeker dat we je aardig vinden, he? Ons beetje een schuldgevoel proberen te bezorgen, he, patser? Waarom help je ons eigenlijk? Wat hebben we je misdaan?' Ons vertrouwen in de mensheid was weer eens tot een dieptepunt gedaald. Maar goed, we hadden tenminste wel batterijen, dat is ook wel weer zo. En daarmee konden we dan enkele gezellige plaatjes voor een kampeerweekend maken, maar dat terzijde.

Heelhuids terug

In Noorwegen zijn we in een wak gereden en werden daar drie weken later door een paar vissers uitgetrokken. Inmiddels zijn we ontdooid. En we hebben het overleefd.

Wel hadden we wat mechanische probleempjes. Dat merkte ik toen we uit de sneeuw waren en toch maar bleef glibberen. Het achterwiel van de Gilera was een bout verloren, waardoor het geheel nogal wieberde en de achterkant voortdurend de voorkant wilde inhalen. Vrij hinderlijk. Een nieuwe bout hielp toen ook al niet meer. Dus ging de Gilera op transport vanaf Kiel.

Daarvoor, in Oslo, kwamen we bij de boot nog een paar Duitse ontdekkingsreizigers tegen die eruit zagen alsof ze rechtstreeks uit Siberie kwamen. Zware zijspannen met reservewielen, spijkerbanden, tien lagen kleding. Even een genant moment toen wij daar op onze kappersbrommers naast kwamen te staan. Voor hullie dan. Want veel verder dan wij waren ze niet gekomen. En door onze elektrische verwarmde kleding hadden we het niet eens zo koud gehad als zij.

Neemt niet weg dat we ons plan - een rondje Hardangervidda - niet hebben kunnen realiseren. Maar we haalden wel de krant. Als de twee Hollandse motorsukkels die werden gestopt door de winter. De Noren vonden het maar raar. Want zij weten natuurlijk veel beter hoe hard en gevaarlijk de Hardangervidda in de winter kan zijn. Daar zit geen greintje illusie meer bij. Arme mensen, die Noren. Of wij, dat kan ook.

Zucht, 4 km te snel...

Ja, zucht, ja. Met geld smijten, alle remmen losgooien, gas geven. En dit is het bedroevende resultaat. Mijn eerste bon van het jaar is om je rot te schamen. Waarschijnlijk calculerend met de meetcorrectie op de GPS exact de maximale snelheid rijden (107). En dan een kilometertje uitschieten bij de radar, wat de minimale boete opleverde. Maar ik spaar niet voor een pensioen.

In de wolken

En dan hier mijn artistieke creatie 'Rood Jasje in de Mist'. Het decor is Blåhø, een alleenstaande Noorse bergtop van 1671 m met bovenop een communicatietoren. De top is bereikbaar via een onverharde weg van een kilometer of twintig. Door de mist vond ik de toren pas toen ik er bijna tegenaan reed.

Nog onverwachter was het mooie meisje in de rode jas dat ik hier tegenkwam. Ze was geoloog en zocht in dit maanlandschap naar de aanwezigheid van permafrost. Ik was een beetje in de wolken toen ik terugreed.