13-11-2011

The Long Way Up



...de mooiste reizen gaan niet over de weg...
... ze gaan door je geest...

Vanaf 15 juli 2012 gaan we deze droomreis maken.
Inschrijven kan hier
.

11-08-2011

Trots, vereerd en gehypnotiseerd

Ze was lang niet de enige vrouw in de goudzoekergemeenschap. En ook niet de enige knappe. Maar ze was onvergelijkbaar.

Ze was elegant, charmant, welbespraakt, zelfbewust, moedig, kunstzinnig, bereisd, drong overal door tot de hoogste kringen en wist precies hoe ze mannen moest bespelen. Voor de goudzoekers was ze Rita Hayworth, Lana Turner of Lauren Bacall (foto). Wat moest zij nou in de modder van Lapland? Oh ja, stukjes schrijven. Voor de Florida State Journal - niemand die naging of die krant werkelijk bestond.

De goudzoekers waren trots en vereerd. En gehypnotiseerd door de klotsende inhoud van haar blouse.

Het gerucht over haar aanwezigheid verspreidde zich snel over de goudvelden. Ze werd een bezienswaardigheid. Ze was een flirt voor de brutalen en een droom voor verlegenen.

10-08-2011

Morgamoja

Ik vind onderdak in een hutje zonder water en elektriciteit. Niet zomaar een hutje, maar de Morgamoja hut, waar in 1949 vier goudzoekers leefden. Hier kwam ze op een dag in juli aanlopen als een zwerfkat. Op een of andere manier voel ik haar aanwezigheid.

De vrouw met het uiterlijk van een filmster vroeg of ze de huishouding mocht doen. Dat mocht. Later schoot de mannen te binnen dat ze al een huishoudster hadden.

Wandelen rond middernacht

Ik begin te lopen door het eindeloze woud. Eenzaam voel ik me niet, maar iedereen is van hout.

De middag gaat voorbij, de avond valt, de nacht breekt aan. En ik loop nog steeds. Op de achtergrond hoor ik een koortje van huilende wolven. Tijd voor een country song.

I go out walking, after midnight
Out in the moonlight
Just like we used to do
I'm always walking, after midnight
Searching for you

Geen maanlicht hier na middernacht, maar zonlicht. Maar ik zoek wel, ja. En ik kom dichter bij dan ik dacht.

22-07-2011

Stroomopwaarts

Bij het gehucht Lemmenjoen houdt de weg weer op. De Lemmenjoki is hier een paar honderd meter breed. Een houten bootje brengt me verder. Vijftien kilometer lang zigzaggen we over het ondiepe water. Daarna stap ik uit in de wildernis. Hier is niets meer, behalve een pad en een enkele hut.

Het bootje draagt een van de namen die ze gebruikte. Ze veranderde net zo makkelijk van naam als van kleding. Steeds liet ze een leven achter zich om aan het volgende te kunnen beginnen.

20-07-2011

De journaliste

Ze was journaliste. Zei ze.

15-07-2011

Warme rivieren

Een hoofdrol in het verhaal is weggelegd voor de Lemmenjoki, wat 'warme rivier' betekent en vrijer vertaald zelfs 'rivier van de liefde'. Maar daar kom ik later pas. Eerst ga ik de Ivalojoki over.

Bij deze rivier begint er iets te broeien. De geoloog en de knappe vrouw moeten hier oversteken. De kleding gaat uit en wordt op een vlotje gelegd dat ze zwemmend voortduwen. Rillend komen ze aan de overkant aan bij Kuttura, wat betekent: 'klein dorp waar weinig valt te beleven, ook niet op vrijdagavond'.

In Kuttura kloppen ze aan bij een van de pakweg vijf huizen. Ze krijgen onderdak en eten, ze mogen gebruik maken van de sauna. Ze rennen als spelende hondjes door de tuin. De bewoonster zou later verklaren dat de meneer de mevrouw erg belangrijk leek te vinden.

Er is nu een brug. Ik steek hem over. Snel daarna wordt de weg slechter. En dat houdt hij op. Bij het laatste huis stop ik. Een oudere man komt naar buiten en vraagt vriendelijk wat ik kom doen.

Even later zit ik binnen achter een kop koffie. Tegenover me zit een vrouw van een jaar of zeventig. Ze is schrijfster. 'Ik heb haar gezien,' zegt ze. 'Ze heeft hier geslapen en gegeten.'

Neus. Boter.

14-07-2011

De rechte weg

De geoloog ging het gebied in om grondmonsters te nemen. Zijn plan was alleen te gaan, maar de vrouw wilde mee. Ze zei dat ze journaliste voor een Amerikaanse krant was en dat er veel belangstelling zou zijn voor een artikel over de Finse goudvelden.

De geoloog twijfelde. 'Is het wel verstandig voor een getrouwde man om samen met zo'n knappe jonge vrouw de wildernis in te trekken,' vroeg hij zich af.
'Het is mijn principe nooit te interveniëren tussen een getrouwde man en zijn vrouw,' zei ze.

Het pad waarover ze liepen is nu een vrij brede weg van terracottakleurig zand. Kaarsrecht soms, maar met flinke heuvels. De bomen zijn hoger en weelderiger dan ik me vooraf voorstelde. Ik kan er niet aan zien dat het hier 's winters min 30 of 40 kan zijn. Nu is het bijna plus 30, maar de eerste wolken van vandaag komen eraan. Ze zijn zwaar en donker. Snel zal de temperatuur zakken naar 15 graden.

13-07-2011

De afslag naar de goudvelden

Het is heet als ik 's morgens in Rovaniemi mijn motor van de trein rijd. In spijkerbroek - ooit bedacht gemaakt voor goudzoekers - ga ik over de E4 naar het noorden.

Na 250 km kom ik bij een doodlopende afslag, een onverharde weg van 40 km die rechtstreeks de goudvelden inloopt. De bushalte die hier in 1949 stond, is er nog. Hier stapte ze uit, de vrouw die enkele kilometers bij me vandaan woonde.

Samen met een Finse geoloog liep ze wildernis in.

De nachttrein naar Lapland

Het spoor loopt naar Helsinki, naar ontmoetingen met beroemdheden, naar elitaire feestjes, naar hotels de ze niet kan betalen. Uiteindelijk gaat het spoor naar het noorden. Want in het zuiden gelooft niemand haar meer.

Ik pak de nachttrein naar Rovaniemi, de hoofdstad van Lapland.

Het spoor begint op de boot naar Turku


Op de boot van Stockholm naar Turku pak ik het spoor uit 1949 op van de alleenreizende vrouw, de journaliste, de verleidster, de leugenaar, de heilige.

Het is een tocht langs vele honderden eilandjes. Het schip heet Baltic Princess.

Hoe beroemd moet je zijn om een boot naar je genoemd te krijgen? Of restaurants? Een straat? Hoe groot moet je worden voordat er een lied, boeken en een musical over je worden geschreven? Voordat er bergen naar je worden vernoemd?

12-07-2011

Kunst en de zin van het motoralarm

Sommige mensen denken dat zij de zoon van God zijn, weer anderen denken dat zonder hen de beschaving ineen stort. Ik vind het allemaal best, zolang ik er geen belasting voor hoef te betalen, mopperde ik in het vorige bericht.

Ik had het nog maar net geschreven of ik liep in mijn budgethotel een kunstenaar tegen het lijf. Een dronken vijftiger met een paardenstaartje, type Don van Vliet; zou Stavros of Manolo kunnen hebben geheten, als hij niet uit Iran kwam. Hij begon een praatje. Of die BMW van mij was. Waar of ik vandaan kwam.

'Holland?!' Zijn ogen begonnen te glinsteren. 'Het land van de grote Van Gogh! Wat vind jij van Van Gogh?'

Ik voelde een bui hangen. Dus ik ging maar een beetje downplayen. 'Ik vind zijn brieven eigenlijk veel beter dan zijn schilderijen,' zei ik.

Met wijd opengesperde ogen vroeg hij hoe ik dat bedoelde. Hij vroeg nog meer en stak toen zijn hand uit. 'Ongelooflijk. Ik wist dat deze dag zou komen. Jij, jij, jij...hoe bestaat het! Wacht! Ik moet je wat laten zien! Het moet!'

Oh. Jee.

Hij snelde naar zijn kamer en kwam terug met de gebundelde brieven in het Zweeds. Elke pagina had hij volgekliederd met Perzische zinnen en tekeningetjes. 'Ik kan maar een of twee brieven per dag lezen. Daarna ben ik drie dagen van de wereld! Van Gogh laat je vliegen en in de laatste regel schiet hij je uit de lucht! Het is een matige schilder, maar als schrijver is hij de grootste. De allergrootste! Dat probeer ik al tien jaar uit te leggen. Niemand die het snapt. Tot deze avond. Een wonder!'

Een wonder zijn, een apostel desnoods, het heeft wel wat. Maar voor een dronken Pers, mwoah, da's minder. Het werd slechter. 'Weet je hoe Van Gogh zijn oor is kwijtgeraakt? Ik heb het opgegeten, hahaha! Ik wil ook iets van jou hebben. Ik ga een hap uit je motor nemen!'

'Ik zou het niet proberen. Er zit een alarm op. Het zal hysterisch gaan loeien en zichzelf uiteindelijk tot ontploffing brengen,' overdreef ik. 'Het is de moslim onder de motoralarms.'

Hij kon erom lachen, geloofde toch niet meer in Allah - nu was Van Gogh de absolute waarheid. Hij vroeg of ik mijn naam in zijn boek wilde schrijven. Ik ging naar bed en werd niet vroegtijdig gewekt door het motoralarm.

28-06-2011

Zoeken naar goud

Na allerlei andere blogs, nu weer even terug op mijn eigen blog. Want ik ben weer op pad. Afgelopen week op Bornholm, nu zit ik in Stockholm. Morgenochtend pak ik de boot naar Finland. Direct daarna de motortrein naar het Hoge Noorden. Donderdagmorgen ben ik dan in Lapland.

Lapland, daar ben ik hard aan toe.

Wanneer wil een mens naar Lapland? Als je gek wordt van die blauwe kutenveloppen bijvoorbeeld, die een keer of drie per week in de bus vallen. Ook gek word je van al de mensen die eigenlijk vinden dat het er vier of vijf moeten worden.

Van al die uitvreters, onderklassers, gelukzoekers en andere redders der beschaving, zijn de kunstenaars toch wel het diepst gezonken. Als je creatief bent, niet getikt en ook nog hard kunt werken, waarom zou je jezelf dan in godsnaam vernederen met gebedel om subsidie?

Waarom moet iemand die iets kan, ondersteund worden alsof het een bejaarde, invalide, gevangene, godsdientwaanzinnige of verstandelijk gehandicapte is? Waarom moet iets dat waardevol zou zijn, gratis en voor niks worden aangeboden, dus waardeloos worden gemaakt?

Nou ja, je snapt het misschien, ik ben aan Lapland toe. Je reist niet echt naar Lapland, je vlucht er naartoe.

Aldaar ga ik op zoek naar de sporen die een mooie plaatsgenote daar achterliet in 1949. Op de vlucht voor geldproblemen, verzeilde ze in het goudzoekergebied van Fins Lapland. Daar werd ze beroemd, sterker nog, legendarisch en onsterfelijk (precies wat elke kunstenaar zou moeten willen, in plaats van zaniken om subsidie). Hoe dat is gegaan, ga ik beschrijven voor Promotor en Op Pad. En voor de lezers van dit blog.

27-01-2011

Details missie Kunduz bekend


Om de benodige steun van GroenLinks te krijgen, heeft het kabinet Rutte het doel van de nieuwe missie in Afghanistan tot homeopatische proporties moeten verdunnen. En dat is maar goed ook. Vechten tegen een tegenstander die meer dan pijl en boog heeft, ligt ons niet. Daarom beperkte onze 'deelname' aan de Golfoorlogen I en II zich tot aardappelschillen in de achterhoede. Het echte gevecht laat je over aan Amerikaanse en Engelse heethoofden. Ieder zijn specialiteit.

Onze specialiteit is krachtdadig optreden tegen brave burgers. Die doen toch niets terug en je kunt er nog lekker aan verdienen ook. Het wordt dus geen militaire missie of half militaire missie, maar een civiele missie.

Het betekent dat The Dutch de aanlijnplicht voor honden nu eindelijk eens serieus gaan handhaven. En dat Afghaanse theehuizen met terrasverwarming kunnen rekenen op een fikse prent. Kleine ondernemers die te laat hun BTW afdragen, zullen keihard worden aangepakt.

Maar de focus komt te liggen op de aanleg van verkeersdrempels, invoering van de fluovestjesplicht en op snelheidscontroles voor motorrijders.

De aanpak van geweld tegen hulpverleners werd door GroenLinks gezien als te gevaarlijk. Dus dat laten we over aan de Amerikanen.

14-01-2011

Vlamingen doen niet moeilijk

Ik heb verschillende Vlaamse motards gevraagd naar hun favoriete wegen in Vlaanderen, omdat ik ze zelf nauwelijks kon vinden. Het antwoord luidde steevast: de weg naar het café, naar het restaurant of het gastenverblijf. Met andere woorden: het motorplezier van Vlaanderen zit niet zozeer in het rijden, maar in het stilstaan. Met vrienden. In de kroeg.

Nergens stop je zo lekker als in Vlaanderen. Maar rijden, nee, dat is minder. Het is gewoon geen motorland. De wegen zijn vaak niet best en de omgeving niet veel beter. Dat schreef ik op in een reportage over Vlaanderen voor Promotor.

Er zijn verkeersbureaus die na dergelijke opmerkingen verontwaardigd de telefoon pakken. Maar het Vlaamse verkeersbureau (Toerisme Vlaanderen & Brussel) deed er niet moeilijk over.