Beren op de weg

Als je op de internets opzoekt wat dat ene sproetje of kuchje kunnen betekenen, kom je meestal op kanker uit. Met reisvoorbereiding is het niet anders, daarom hou ik er niet van. Wat eerst leuk lijkt, blijkt na een half uurtje googlen een regelrechte hel te zijn. Ook de rit door de Canadese wildernis die ik wil doen, moet verschrikkelijk zijn - zeggen een paar ervaringsdeskundigen.

Extreem slechte weg! Erge ongelukken. Zwaar offroadprofiel nodig. Minstens twee reservebanden meeslepen. En een Iridium telefoon. Geen mensen te zien, maar wel beren op de weg. Zwarte beren, grizlyberen, nog grotere grizlyberen en misschien een ijsbeer. Dus een heftig geweer meenemen. En aan een jachtvergunning zien te komen.

Hebbie nog zin?

Moeilijk in te schatten of deze avonturiers de waarheid spreken of de held willen uithangen. Daarom maar Leo de bushman gemaild. Die woont daar. Antwoord: 'Neem anti beren spray mee, dat is genoeg. En kom langs voor een avondje bier, wijn en eten.' Ik begon weer zin te krijgen.

Eindelijk: een clubhuis

In een keurig kantoor heeft Promotor nooit echt thuisgehoord. Meestal werd de redactie daarom weggestopt in een bezemhok aan het eind van een gang, en hadden andere redacties er wat voor over om geen buren te zijn. Want herrie, rook en brandgevaar. En onduidelijke types die in- en uitliepen.

Zonder tussenkomst van de Rijdende Rechter werd de redactie zelfs jaren naar de Goelag Archipel van de ANWB verbannen: een hok boven het distributiecentrum in Voorschoten. Dat was een gelukkige tijd, zonder buren, zonder rook- en bierverbod, en zonder Hoe-ga-ik-met-collega's-om-cursussen.

Door sloop was het na een paar jaar afgelopen met de vrijheid. Maar nu is die weer terug. Promotor heeft weer een eigen honk. Drie maanden lang zit de redactie in een tent bij het ANWB Test- & Trainingcentrum bij Lelystad.

De plek is beter dan ooit, want naast de bureaus staan straks een stuk of twintig splinternieuwe motoren. Harleys, BMW's, Honda's, Suzuki's en Triumphs. En daar mag iedereen voor een bescheiden bedrag (nog geen 50 euro) een dag op proefrijden. Gewoon voor de gezelligheid langskomen mag ook. We gaan bbq's doen, films draaien, weet ik veel wat. Kortom, het kantoor zoals het zou moeten zijn: een clubhuis voor motorrijders. Je bent welkom.

Boek: de Booswichtenclub

De weg naar vrijheid en avontuur krijgt steeds meer obstakels. De motorrijders van de Booswichtenclub pikken dat niet langer. Onverschrokken trekken ze erop uit. Maar na tien kilometer rijdt de eerste alweer naar huis, omdat hij is vergeten de strijkbout uit te zetten.

De Booswichtenclub is een bundeling van tragische, kwade en hilarische columns die Jan Dirk Onrust vanaf 2003 schreef voor het motorblad Promotor. Al dan niet in clubverband krijgt Onrust het aan de stok met vele hindernissen en gevaren die motorrijders onderweg tegenkomen. Zoals mensen met een Volvo, onverstaanbare plattelanders, boosaardige koeien, onuitstaanbare kinderen, groene onheilsprofeten, nordic walkers en slechtziende bejaarden.  

De moderne motorrijder is een beschaafd en georganiseerd mens. Hij draagt een schoongewassen veiligheidshesje, heeft altijd een Bonuskaart op zak en de grootste vraag die hem bezighoudt is: waar blijft toch de caravan voor motorrijders? Zelden nog zit hij automobilisten met een ploertendoder achterna. Wij vinden dit een zorgwekkende ontwikkeling. (uit: Angstaanjagend) 

De anti-verkeershuftercampagne was amper gestart of ik werd op een buitenweg aan de kant gezet. ‘U reed veel te hard,’ zei de agent. ‘U hoeft geen antwoord te geven, maar heeft u daar een verklaring voor?’ ‘Ja,’ zei ik, ‘ik zag u niet.’ (uit: Op de bon)

Het boek bestel je hier.