Een erg afgelegen eilandengroep prikkelt de fantasie natuurlijk, waardoor de werkelijkheid nogal kan tegenvallen. En ja, bij de Faeröer hadden we van alles in gedachten. De werkelijkheid was nog beter, grootser en mooier. Een soort Noordkaap 2.0. Hier stijgen de klippen zomaar even een halve kilometer of meer loodrecht uit de zee. Hier liggen bergen zoals je ze nergens anders ziet: zo geometrisch dat het bouwwerken lijken - alsof een gigantisch ruimteschip in de oceaan is gevallen.
En zo val je hier van de ene verbazing in de andere. Over de wegen, de mensen en de plaatsen. Maar het gekste is nog: vrijwel niemand kent de Faeröer. Zelfs nadat ze een paar jaar geleden door National Geographic werden uitgeroepen tot mooiste eilanden ter wereld, komen er in een jaar net zoveel toeristen als in Madurodam in een goede week.
Aan ons zal niet liggen. Dit is zo bijzonder dat we het graag aan iedereen willen laten zien. Op het ogenblik zijn we daarom bezig een Kouwepotentocht te organiseren. Niet van Hellevoetsluis naar Neeltje Jans, maar van Torshavn naar Klaksvik. Dat is weer eens wat anders. Sterker nog, Jansens: heel erg anders.
Altijd handig. Maar Kouwepotentocht Extreem betekent eigenlijk niet dat je extreem kouwe poten krijgt. Extreem betekent hier vooral: extreem ver en extreem mooi.
BeantwoordenVerwijderenHoe jij het in een paar zinnen en een enkele foto toch voor elkaar weet te krijgen dat ik er inderdaad heen wil!
BeantwoordenVerwijderenMooie beschrijving, JD, erg goed!
Toch hou ik een klein bezwaar; vorig jaar sprak ik een invalide die met een lekke band van zijn scootmobiel was gestrand. Heb toen hulptroepen gebeld en ben bij hem gebleven tot die waren gearriveerd. Spreken ging hem wat moeilijk af wegens een hersenbloeding die hij ooit op de Faeröer had gehad, maar we hadden toch tijd genoeg :). Misschien gekregen van al het moois, wat hij niet aankon? Dat werd me niet duidelijk. Ik zie hem nog wel eens langsscheuren, misschien moet ik het hem maar eens vragen...
Daar zit wat in Koos. Zoals ik al zei doen de eilanden me denken aan een gestrand ruimteschip. Als de zon doorbreekt, licht het gras zo fluoriserend op dat het radioactief lijkt. Met de vrouwen is ook iets aan de hand. Die zijn te mooi, terwijl je daar juist inteeltkoppen zou verwachten. Dat alles zorgt ervoor dat je vaak een nogal licht gevoel in het hoofd krijgt. Als dat te lang blijft, heb je misschien zomaar een hersenbloeding te pakken, wie weet. Anderzijds woon ik naast een tehuis dat vol zit met mensen die een beroerte hebben gehad. En die maakten daarvoor slechts een reisje met de Zonnebloem over de Rijn.
BeantwoordenVerwijderenAls ik met de Zonnebloem over de Rijn zou moeten val ik liever overboord en word ik door de Lorelei gepakt.
BeantwoordenVerwijderen@chris Dat komt vooral door de bestemming zelf. Als het om bv. Engeland zou gaan, kan je schrijven als Shakespeare en fotograferen als Frans Lanting van National Geographic, maar geen hond die er naartoe wil. Maar de Faeröer is zoiets bijzonders, dat kun je eigenlijk alleen maar verkloten.
BeantwoordenVerwijderen