Bij deze rivier begint er iets te broeien. De geoloog en de knappe vrouw moeten hier oversteken. De kleding gaat uit en wordt op een vlotje gelegd dat ze zwemmend voortduwen. Rillend komen ze aan de overkant aan bij Kuttura, wat betekent: 'klein dorp waar weinig valt te beleven, ook niet op vrijdagavond'.
In Kuttura kloppen ze aan bij een van de pakweg vijf huizen. Ze krijgen onderdak en eten, ze mogen gebruik maken van de sauna. Ze rennen als spelende hondjes door de tuin. De bewoonster zou later verklaren dat de meneer de mevrouw erg belangrijk leek te vinden.
Er is nu een brug. Ik steek hem over. Snel daarna wordt de weg slechter. En dat houdt hij op. Bij het laatste huis stop ik. Een oudere man komt naar buiten en vraagt vriendelijk wat ik kom doen.
Even later zit ik binnen achter een kop koffie. Tegenover me zit een vrouw van een jaar of zeventig. Ze is schrijfster. 'Ik heb haar gezien,' zegt ze. 'Ze heeft hier geslapen en gegeten.'
Neus. Boter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageren? Meld je dan eerst aan bij de Booswichtenclub.