Het blijft heel lang heel koud, volgens weervrouw Margot Ribberink. Minstens een jaar of elf achter elkaar zullen er Elfstedentochten worden gereden. Wij als klimaatonnozelaars geloven dat natuurlijk wat graag. Maar gaan we nou ook nog doorrijden? Zo ja, dan ben je een held. Het bewijs - een mms'je ofzo kun je sturen naar jdonrust1.bericht@blogger.com. Dan staat het direct, vrijwel automatisch, op het blog.
De afgelopen dagen kijk ik met een steelse blik naar de sneeuwradar, of er ook oranje plekken opdoemen. Je begrijpt: ik heb geen auto. Ik moet woonwerken met mijn Suzuki. En: over openbaar vervoer pieker ik niet.
BeantwoordenVerwijderenAfgelopen maandag werd ik zwaar verrast. Rond de klok van zeven vertrok ik van de redactie in Den Haag. Niets aan de hand, wel koud. Maar daar heb je elektrische handschoenen en sokken voor. Net voorbij Noordwijkerhout sloeg koning Winter toe: ijzel. Het glinsterde me van het asfalt tegemoet. Motorrijden verandert dan in iets gehandicapts. Het flitsende karakter van de machine krijgt iets hoekigs. Zo rechtop mogelijk de bocht om. In plaats van een rap van de plek vertrekkende combinatie word je een obstakel voor automobilisten. En die laten dat horen ook.
Bij het verkeerslicht van Bennebroek gebeurde het. Languit schoof ik de kruising op. M’n voorwiel was onder me weggeslagen, omdat ik in een hard bevroren sneeuwduintje reed. Dat had ik niet gezien omdat-ie onder de wachtende auto’s verborgen lag. Ik had niks, de snelheid lag immers laag. Maar m’n rempedaal is verbogen, en die durf ik niet terug te buigen. Aluminium breekt nu eenmaal graag. Dus heb ik het pedaal een aantal tandjes lager gezet, zodat ik niet zo met m’n voet hoef te hengelen.
Woensdagavond was het weer raak. Een plotseling opdoemende sneeuwbui, die bij IJmuiden Noord-Holland binnentrok en boven Amsterdam e.o. bleef hangen, had ik te laat in de gaten. Rap schoot ik in mijn motorpak, startte de motor en vertrouwde een beetje op een goede afloop. Opnieuw was ik net voorbij Noordwijkerhout aan de beurt. Een sneeuwbui die ik in die hevigheid nog nooit heb meegemaakt op de motor. Dikke vlokken bleven plakken op het vizier. En omdat het zo glibberig was, durf je nauwelijks je stuur los te laten om het vizier schoon te maken. Kortom: ik zag bijna niks. Voor het eerst was ik blij met de auto’s voor me. Op hun achterlicht rijdend kon ik een beetje inschatten waar het min of meer schoon gereden spoor lag. Ik voelde me behoorlijk ongelukkig.
Uiteindelijk heb ik de V-Strom in Vogelensang moeten laten staan, zo’n zes kilometer van waar ik woon. Het was geen doen meer. Wel eens zes kilometer gewandeld door de sneeuw met een motorpak aan? Ik had een ontiegelijke dorst van al het gezweet toen ik thuis kwam. Maar mijn voeten waren warm!
Ook door de winter verrast? Stuur je verhaal en - eventueel - foto's naar Promotor. Dat zetten wij je verhaal op de site.