Als ik naar Scandinavië ga, voel ik vrijheid. In Schotland is het eerder eenzaamheid.
Dat gevoel heeft geduurd tot gisteren. Toen kwam ik aan op de Hebriden. Zon, witte stranden, tropisch blauwe oceaan. Zelfs een verdwaalde palmboom. En tegelijkertijd een landschap dat doet denken aan de Faeroer en Noord Noorwegen. Leuke weggetjes, vriendelijke mensen. Liefde op het eerste gezicht. Eindelijk ben ik verlost van de zwaarmoedigheid die ik altijd heb gevoeld bij Schotland.
Dat was gisteren. Vandaag zit ik te wachten tot het een beetje droog wordt. En het zicht verder dan 200 meter reikt. Maar van een nieuwe liefde kun je wel wat verdragen.
Update: Na een paar uur kon ik mijn zonnebril weer tevoorschijn halen.
Hallo Jan. Daar de meeste bergen op het vasteland staan heb je op de Outer Hebrides wel zeker regen maar veel minder. Let op dat het veer tussen North Uist en Harris bij laag water niet altijd kan varen. het lijkt een diepe doorgang, maar dat is geenszins het geval. En eens op Harris niet vergeten de Golden Road en na Tarbert de doodlopende B887. En tenzij je jezelf als booswicht wil profileren eet dan in Tarbert eens in hotel Hebrides. Echt heel lekker.
BeantwoordenVerwijderen