Heelhuids terug

In Noorwegen zijn we in een wak gereden en werden daar drie weken later door een paar vissers uitgetrokken. Inmiddels zijn we ontdooid. En we hebben het overleefd.

Wel hadden we wat mechanische probleempjes. Dat merkte ik toen we uit de sneeuw waren en toch maar bleef glibberen. Het achterwiel van de Gilera was een bout verloren, waardoor het geheel nogal wieberde en de achterkant voortdurend de voorkant wilde inhalen. Vrij hinderlijk. Een nieuwe bout hielp toen ook al niet meer. Dus ging de Gilera op transport vanaf Kiel.

Daarvoor, in Oslo, kwamen we bij de boot nog een paar Duitse ontdekkingsreizigers tegen die eruit zagen alsof ze rechtstreeks uit Siberie kwamen. Zware zijspannen met reservewielen, spijkerbanden, tien lagen kleding. Even een genant moment toen wij daar op onze kappersbrommers naast kwamen te staan. Voor hullie dan. Want veel verder dan wij waren ze niet gekomen. En door onze elektrische verwarmde kleding hadden we het niet eens zo koud gehad als zij.

Neemt niet weg dat we ons plan - een rondje Hardangervidda - niet hebben kunnen realiseren. Maar we haalden wel de krant. Als de twee Hollandse motorsukkels die werden gestopt door de winter. De Noren vonden het maar raar. Want zij weten natuurlijk veel beter hoe hard en gevaarlijk de Hardangervidda in de winter kan zijn. Daar zit geen greintje illusie meer bij. Arme mensen, die Noren. Of wij, dat kan ook.